Μερλιέ, Οκτάβ-Πιέρ

(Octave-Pierre Merlier, Ρουμπέ 1897 – 1976). Γάλλος φιλόλογος, νεοελληνιστής και φιλέλληνας, σύζυγος της Μέλπως Λογοθέτη-Μερλιέ. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης μετά την επιστροφή του από το μέτωπο του Α’ Παγκοσμίου πολέμου. Σταδιοδρόμησε αρχικά ως καθηγητής σε Λύκειο της Χάβρης (1923-24) και στη συνέχεια, από το 1925, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έλαβε μέρος στην Αντίσταση, διώχθηκε και φυλακίστηκε. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα (1945) ανέλαβε και πάλι τη διεύθυνση του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, εργαζόμενος τόσο για την πνευματική ανασυγκρότηση της χώρας και για την παγκόσμια προβολή της ελληνικής πνευματικής κληρονομιάς. Κατά το χρονικό διάστημα 1961-70 δίδαξε νεοελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Aix en Provence. Επιστρέφοντας και πάλι στην Αθήνα, εργάστηκε εντατικά για την επίτευξη των στόχων του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών· επίσης, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με λογοτεχνικές μελέτες και μεταφράσεις ποιημάτων και διηγημάτων νεοελλήνων λογοτεχνών στη γαλλική (Βαλαωρίτη, Παλαμά, Παπαδιαμάντη, Σικελιανού, Σολωμού κ.ά.). Το 1964 η Ακαδημία Αθηνών τον εξέλεξε αντεπιστέλλον μέλος της. Έργα του: Αι σύγχρονοι Αθήναι (1930), Συ λέγεις ότι Βασιλεύς ειμί (1933), Όνομα (1934), Η Ελλάς του 1934 (1934), Δημήτρης Λουκόπουλος (1947) κ.α. Ο Γάλλος νεοελληνιστής και φιλέλληνας Οκτάβ-Πιερ Μερλιέ.